‘हाम्रो स्कुल बन्द, बाबाको अफिस बन्द, सार्बजनिक स्थलहरुमा भेटघाट बन्द, पसलहरु बन्द, तर मम्मी हजुर ड्यूटीमा किन जानू पर्ने? त्यो पनि त्यस्तो ठाउंमा जहाँ कोरोना भाइरस जस्तो माहामारीले भरिएको । ‘हजुरलाई सरयो र ज्यान गयो भने हामी के गर्ने ?’ हस्पिटलको ड्रेसमा सजिएकी आमालाई एक छोरीको प्रश्न हो यो । ‘मम्मी हजुरलाई कोरोना भनेको के हो थाहा छ ?’
‘हजुरलाई थाहा छ यो कसरी सर्छ र अहिले यसले संसारमा कस्तो तहल्का मच्चाइ रहेको छ ?’
एकोहोरो छोरीको मुखमा हेरें । आखामा आँसु लुकाएर मन्द मुस्कान छर्नु बाहेक केही थिएन उनका लागि मेरो उत्तर । रातीको ड्यूटी थियो त्यो पनि १२ घन्टाको । जानुअघि फेसबुक खोलेर हेरें । सबैजसो फ्रेन्डहरुका प्रोफाइलमा लेखिएका लेख र भिडियोहरु हेरेँ । विषय थियो कोरोना भाइरसको ।
मन कता कता अमिलिएको जस्तो भयो। इन्बक्स, भाइबर र इन्स्टाग्राममा आएका म्यासेजहरुमा लेखिएका थिए, ‘स्टे होम सेफ्ली ।’ घरबाट आमा बुवाको फोन आयो । सोध्नु भयो, ‘के के जाति आएको छ अरे नि तिमीहरुकोतिर कस्तो छ ? तेरो त फेरि हस्पिटलको काम, अलिक दिन छुट्टि लिएर बस्न मिल्दैन ?’ म अक्क न बक्क भएँ र केही भन्न सकिनँ ।
मलाई कताकता डर पनि लाग्यो, सम्झेर आउंदा । घरपरिवार त्यसमाथि श्रीमान र छोरीहरु । यस्तो माहामारी भएको छ । म नै भइनँ भने के गर्लान् कसो गर्लान् मनमनै सोच्दै थिएँ । तर के गर्ने ड्यूटी त जानै परयो । हस्पिटलमा साथीभाई सबैको अनुहारमा त्रासको भाव थियो। फेरि भिन्न भिन्न मान्छेहरुका आ-आफ्नै कुरा गर्ने शैली, झन धेरै डर र त्रास।
समाचार हेरेकी छु । सामाजिक सन्जालमा पढेकी छु। तर, पनि पेशा छोड्न सक्दिनँ । यो आपतकालिन घडीमा सरकार र सेवाग्राहीलाई धोका दिन सक्दिनँ। सास छइन्जेल आस भने झैं मैले गर्नु पर्छ । मैले नगरे कसले गर्ने भन्ने लाग्यो ।
फेरि आफ्नै अर्को पाटो पनि त छ । घर परिवार, छोराछोरी, घरको मोर्गेज, बिजुली पानी, घर खर्च, सबै जिम्मेवारीहरु । सात समुन्द्रपारी बिरानो ठाउँमा आफ्ना भन्ने कोही छैनन् । किन धेरै जिम्मेवारी लिनु जस्तो लाग्थ्यो तर जन्मदेखि मृत्यु अगाडि एक नाता रहेछ, मानवताको नाता।
यो मानवताको नाताले सबैलाई आफ्नो देख्न थालेको छु । मानव नै नभए कसको सेवा गर्ने कसले सेवा गर्ने ? कठै, मैले नगरे कसले गर्ने ? मानव बचाउ र मानवसेवा मैले मेरो आफ्नो कर्तव्य र धर्म ठानेको छु। कामको थकाइ, रोग सर्ने डर त्रास जे भए पनि सेवा गर्न पाउंदा गर्व मानेको छु ।
घरपरिवार, साथीभाइ सबै अनलाइनबाट नै हाल खबर बुझ्ने गर्छन् । डर त्रास र भयको कुरा गर्छन् । कसका कुरा सुनुँ, सरकार जस्तोसुकै हालतमा पनि ड्यूटी गर भन्छ । छोराछोरी र घरपरिवार घरमा नै बस भन्छन्, तर मेरो मनले भन्छ, ’’ससारमा सबैभन्दा ठूलो सेवा भनेकै मानव सेवा हो । मानव नै नरहे यो संसारको के महत्व ? त्यसैले छोरी मलाई मेरो ड्यूटी गर्न देउ । सेवा गर्न देउ । सन्क्रमितहरुलाई मृत्युको मुखबाट फुत्काउन देउ ।
मलाई केही हुँदैन । मलाइ केही हुँदैन । जय बाबा पशुपतिनाथले हाम्रो पुकार सुन्नेछन्।
लन्डन, बेलायत
